Tutarsın ellerinden ayaklansın diye bir insansı yavrunun, filiz versin diye uğraşırsın bir bitki. Toprağı debeler durursun. Kimedir bu topsuz tüfeksiz savaş. İnsana mı ? Toprağa mı ? Tanrıya mı ?
Alnın çizikli yollarında toprak ananın merhametini bulduğunu sanan bir rencber gibi vakarlı durmak yeter miydi ki ? Hayatta bana yetecek ve az geleceklerin hesabını yapamıyorsam artık, yıldığımdan ve yenildiğimden değil, yeni bir ruh ve solukla gözlerimin dolmaması, kalbimin çarpmayı bıraktığından hiç değil. Öykünmek istediklerime gülerken, hem de geçmiş sevdaların acılarını bile yaşamışken, nedense aşkın kaç kişilik olduğuna karar verilmemişken. Şu zamanda hangi düzenin uyruğuna geçmeliydim. Bilmiyorum. Sadece, anlamlı ışık dolu bir bakış arıyorum. Gözlerden doğan ışık demeti gibi, tilkinin aşkı gibi bir aşk. Sinsi derler ona, kalp değil mi atan, sinsiler de sever halbu ki! Ah ne ahmaklıktır. Yaş otuzbeş yolun yarısı denilen zamanlar; çağlarca öncede kalmış gibi dibimizde dururken, otuzbeş de buçuk olmuşken, hatta otuzbeş bölü iki olmuşken, buçukları bölmüşken hem de, yarım asırlık buçukluk sevdalara öykünürken ben, sevda kasıklarda başlayıp sona erermiş meğer! “Aaah kahpe gençlik. =)” Diye naralardı bir teyzem, anlamazlar ki yürek çarpıntısını, delilik işte! Zaman deliyken aptalların mayasına delilik iksiri katmak hesabında, zaten her insanın biraz pintiliği tutar.
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder